Een groep masterstudenten met veel verschillende interesses, van verschillende leeftijden en met verschillende achtergronden. Studenten van wel zeven verschillende bachelors, samengevoegd tot één groep. De verbindende factor? Hun passie voor boeken.

 Wij zijn elf studenten van de master Literatuur en cultuurkritiek aan de Universiteit Utrecht, die de afgelopen twee maanden het geluk hebben gehad ons te hebben mogen onderdompelen in Het verdriet van België. Hugo Claus is voor ons echter niet de enige belangrijke figuur tijdens deze master. Afhankelijk van onze eigen invulling lezen we o.a. André Gide, Paul van Ostaijen en Hannah Arendt. Zo houden we ons het hele jaar bezig met verhalen, de kracht van boeken en de interactie tussen literatuur en cultuur. Precies zoals het motto van onze master luidt: ‘we denken geen filosofische systemen uit, maar we fungeren graag als een echo van wat we horen’.

Voor een kleine kennismaking met ons en een overzicht van de bacheloropleidingen die we genoten hebben, geven we je hier graag onze eigen individuele leeservaringen van Het verdriet van België.

“Je hebt politieke romans en je hebt persoonlijk romans; en dan heb je Het verdriet van België, een boek dat ons eraan herinnert dat politieke ideeën niet gescheiden kunnen worden van persoonlijke ervaringen. Een prachtig, geloofwaardig, humoristisch coming-of-age-verhaal en een sleutelwerk om de Vlaamse geest en politiek wat beter te begrijpen.”
– Rineke (BA Geschiedenis en Literatuurwetenschap)

∴

“Kunst met een grote C.”
– Evelyne (BA Nederlandse taal en cultuur)

∴

“Ik heb nog nooit over een zo volledig uitgewerkt personage als Louis Seynaeve gelezen. Dat hij niet heeft bestaan is bijna ondenkbaar. En ook ontzettend jammer overigens; ik ben van hem gaan houden.”
– Sander (BA Franse taal en cultuur)

∴

“Ik heb een zwak voor Bomama, de grootmoeder van Louis. Ze neemt nooit een blad voor haar mond, is alles behalve beschaafd, maar als ik om iemand moest lachen was het om haar en haar grappige opmerkingen en versprekingen. Ook al zeg je haar nog zo vaak dat het Hitler is, voor haar blijft het toch allemaal ‘Hielter zijn schuld’.”
– Vera (BA Taal- en cultuurstudies, hoofdrichting moderne letterkunde)

∴

“Louis Seynaeve laat zien dat de grens tussen waarheid en leugens zeer fragiel is. Een wijze les van onschatbare waarde.”
– Fung (BA Engelse taal en cultuur)

∴

“Deze versplintering en versmelting van hij- en ik-verteller, van Louis Seynaeve en Hugo Claus, van Walle en Kortrijk, van de werkelijkheid en fictie, van de vele familieleden en van genres … Het is verbazingwekkend dat zich hier een volledig individu ontwikkelt, dat toch te zien als representant van een collectieve ervaring.”
– Marthe (BA Engelse taal en cultuur)

∴

“Wat mij tijdens het lezen het meest heeft verrast is de humor waar Claus het verdriet van België mee verlichtte. Ik heb vaak hard moeten lachen.”
– Susanne (BA Engelse taal en cultuur)

∴

“Louis, Louis, Louis.
Terwijl ik zijn naam uitspreek, schud ik langzaam mijn hoofd. Ongeloof, verbazing, afkeuring, goedkeuring, bewondering – en nog zo veel meer – gaat er door me heen. Dat deze jongen zo veel emoties en gedachtegangen kan oproepen…”
– Karolina (BA Spaanse taal en cultuur)

∴

“Erg interessant om de Tweede Wereldoorlog vanuit een ander land te aanschouwen.”
– Wilma (BA Engelse taal en cultuur)

∴

“Toen ik bezig was de Twitter-tijdlijn van @VerdrietB te vullen met citaten uit Het verdriet, benaderde een bekende Nederlandse auteur mij. Hij was fan van het account en vroeg of we soms Vlaamse patriotten waren, dus mijn antwoord dat het simpelweg om een studieproject ging, moet hem zijn tegengevallen. Ik had kunnen antwoorden: ik ben de Vlaamse patriotten wel beter gaan begrijpen.”
– Saskia (BA Literatuurwetenschap)

∴

“Ondanks dat de roman zo’n 770 pagina’s beslaat, schrok het niet af: al vanaf de eerste bladzijde word je als lezer mee in de wereld van Louis Seynaeve gezogen. Ik ben niet afkomstig uit een generatie die veel met de Tweede Wereldoorlog van doen heeft gehad, behalve via enkele geschiedenislessen en Nederlandse herdenkingen, maar dit boek heeft mij een hele andere invalshoek verschaft; het verdriet van België dat ook zeker niet verwaarloosd mag worden.”
– Çayla (BA Engelse taal en cultuur)